“Kalbinin hikâyesini anlattın bir keresinde. Kalbinin hikâyesinin başladığı yer bir orman ve çiçek ülkesiydi. Yıldızların altında yol aldığın ilk gecenin ertesiydi. Terlemiştin, dağ rüzgârı tenine değiyordu hafiften. Uzaklardan gelmiştin. Başlangıcı olmayan yokluklardan, yalnızlıklardan ve sessizlikten… O yıldızlı gecede asırlardır süren sessizliğe yürümüştün. Kat ettiğin yoldan fazlası önünde uzanıyordu. Terini sildin ve yaşlı bir meşe ağacının gölgesine oturdun. Sırtını ağacın yaşlı gövdesine dayadın. Gözlerinin ucunda uçsuz bu– caksız yeşil bir derya. Gözlerini kapadığında hikâyen başladı, yeniden açtığında o hikâyenin yollarında yürümekteydin. ‘Gönül açıklığı ister bilmek, bunu unutma’ dedin. Kalbinin hikâyesini anlattığın deer miydi, etrafında toplanıp dilinden dökülen sözcükleri sevgiyle bekleyen arkadaşların mıy– dı? Başını yasladığın taşlar ve ağaçlar mıydı? Nerede başladın anlatmaya ve kimler dinliyordu, dinledi seni? Arkadaşların desem eksik kalır. Dersim dağları desem yetmez, dağları dolanan patikalar mı, vadilerde hala sesleri duyulan masal kuşları mı, karları yararak yeryüzüne ulaşan narin çiçekler mi ya da… Anladım ki sen kalbinin hikâyesini defalarca yürüdüğün bir ülkeye anlattın. İnsan demedin, hayvan, ağaç, su demedin. Hisset– tiğin herkese anlattın. Gönlünce. Zorlanmadan, zorlamadan. Biraz kırmızıydı, biraz çocuksuydu, çokça yeşil vardı içinde. Mavi gökten bir parça vardı. En çok da sen vardın…”